Stoomwals

Hij was vrij stil, maar meestal maakte hij wel een tevreden indruk, maar niemand begreep hem eigenlijk, en niet all een omdat hij zich slechts met een gebrekking soort Duits kon uitdrukken. Waarom was hij in vredesnaam uit een welvarend land naar dit afgelegen oord gekomen om rondjes te trekken met een aftandse stoomwals?

aarom die gelukzalige glimlach op zijn gezicht, als hij heen en weer tufte, terwijl de anderen het werk gewoon beschouwden als iets wat gewoon gedaan moest worden? Op de plaatselijke krant kon je toch moeilijk afgaan. Daar stond alleen maar een nietszeggend artikeltje in over hem dat hij er genoeg van had gekregen om in de opgejaagde kapitalistische maatschappij te leven.

Honend werd er wel eens opgemerkt dat er misschien wel een ongelukkige liefde achter zat. Anderen beweerden dat hij ‘daarginds’ eens de reputatie had van een vermaard zakenman. Maar zijn eigen zwijgzaamheid maakte het alleen maar des te mysterieuzer waarom hij hier die baantjes trok op een bijna afgedankte stoomwals.

De tijd ging voorbij en de beschaving drong zich steeds meer op, ook in dit afgelegen oord. En zo kwam de dag dat zijn kameraden tegen hem zeiden:Proficiat Gerhard, je krijgt volgende week een nieuwe wals, een diesel, weliswaar een Rusische natuurlijk, maar het scheelt je heel wat gedoe.
Hij glimlachte dompjes, maar in tegenstelling tot zijn kameraden reageerde hij allesbehalve uitbundig op hun vrolijke stemming. Ze begrepen niet dat hij niet blij was. Het scheelde hem toch alleen maar werk? Hoefde hij ’s morgens de zaak niet meer op te stoken, kon ’ie toch een uurtje langer uitslapen?

De dagen van de vernieuwing naderden, het was hen opgevallen dat hij erg stil was de laatste dagen. Hoewel zij moeilijk met hem overweg konden, waren ze toch op hem gesteld. Vroegen hem wat er was, of het met de wals te maken had. De vooruitgang kon je toch niet tegen houden? Maar hij gaf geen antwoord, zei dat hij dat zelf ook niet wist, dat hij het niet kon uitleggen.

Het regende en was erg donker. Hij had er de hele dag al grauw uitgezien. Eigenlijk was dan ook niemand echt verbaasd dat hij op een gegeven moment van zijn wals afsteeg en zich tegen een betonnen rioleringsbuis in de blubber neerzette.
Ze brachten hem naar de bouwkeet en lieten direct de dokter komen.

Hij heeft hoge koorts, zei de arts,hij moet in elk geval zo snel mogelijk naar huis gebracht worden.

Zelf was het maar nauwelijks tot hem doorgedrongen wat er was gebeurd. Voor zijn ogen zweefde een ruitjespatroon, als van een vage, oude gerasterde krantenfoto. Het toont een in fel zonlicht gedompeld pleintje in een volksbuurt. Op de hoek een houten bakkerskar met de klep half open. Op het platje voor het rijtjeshuis een gezellig keuvelende familie bij koffie en hete chocolade.
Door de straat rent een klein jongetje heen en weer, enthousiast met zijn armpjes heen en weer zwaaiend. De straat rond het plein is opgebroken. Er rijdt een stoomwals.

© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.