Buitengesloten

• Hét balkon.

Een vakantie-appartement in Rimini. Mei 2017. Het is mooi weer. We besluiten om op het balkon te ontbijten. In pyjama. Achteloos stap ik het balkon op en trek de schuifpuideur achter me dicht, zoals ik altijd gewend ben de deur achter me dicht te doen.

Klik.

ijn vrouw slaakt een kreet. We zitten buitengesloten. Met geen onmogelijkheid krijgen we de deur van de schuifpui nog open geschoven. Daar zitten we dan. Zonder smartphone op driehoog.
Geen brandtrap of zoiets te bekennen.

Stond de pan water eigenlijk nog te koken? Mijn vrouw meldt dat ze die gelukkig uit heeft gezet.

We moeten hulp vragen. Diep beneden zien we twee oudere signorina’s. Ze spreken nix over de grens, maar lijken onze gebaren te begrijpen. Ze lopen de hoek om naar de deur waar de alarmnummers staan. Dan naar de bar aan de overkant, waar een aziatisch type hen een mobieltje aanreikt, waarop een der dames druk gebarend begint te telefoneren.
Even later roept ze iets onverstaanbaar geruststellends naar boven. We wachten op wat er komt. De brandweer met een ladderwagen misschien?

Dat gaat ons geld kosten, meldt mijn meedenkende echtgenote. Hopelijk krijgen we dat terug van de reisverzekering.
Ik vermoed dat ze denkt aan echtscheiding, maar de komende minuten kan het daar in elk geval niet van komen.

We zien beneden een grijzende, edoch slanke inboorling met een enorme sleutelbos aankomen. Even later meldt hij zich vanuit het aanpalende balkon. Een assistent van de huismeester, blijkbaar.
Maar hij kan er niet in: onze sleutel steekt aan de binnenkant nog in het slot en dan kan de zijne er niet in.

Hij vertrekt weer en tien minuten laten ontwaren we hem beneden met een enorme gereedschapskist. Maar we vrezen dat hem dat niet gaat lukken met de deur: het is een zware, Russische constructie die we ook al eens in Tallinn hebben meegemaakt.
Plaatstaal en een slot van vier dikke pinnen.

Ik dood inmiddels de tijd met het inspecteren van de schuifpui. Die bestaat doorgaans uit een beweegbaar deel en een vast deel. Ik zie dat het vast veronderstelde deel ook op een soort rail rust. In een reflex grijp achter de sponning hiervan en ...

Binnen!

Ik spoed met naar de voordeur, open die en kijk in het stomverbaasde gezicht van de klussende assistent-huismeester.
Ik troon hem mee naar de schuifpui. Het andere deel blijk je te kunnen vergrendelen met een minuscuul schuifje. Dat stond gelukkig naar beneden en daardoor kon ik naar binnen. Had dit dicht gezeten, dan had het er slecht voor ons uit gezien.

Typisch dat de assistent van de huismeester dit blijkbaar niet wist.
Hij aanvaardt mijn excuses en er zijn geen kosten. Maar waar zijn mijn vrouw en zoon nu?

© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.