In het voorjaar en de zomer van 1982 heb ik als student van de Utrechtse School voor de Journalistiek stage gelopen bij de Haagsche Courant. Ik vond het toen een absolute must om de Schilderswijk te bezoeken, want ook in 1982 stond de wijk al ruimschoots in de schijnwerpers. Er waren toen rellen geweest waarbij zelfs een dode was gevallen. In de archieven zul je hier echter niets over terug vinden, want er was een oekaze uitgegaan met het dringend verzoek aan de media om hier niets over te schrijven. En zo gebeurde het. Met de sociale media van nu zou zoiets natuurlijk onmogelijk zijn.
Toch bleek bij mijn bezoek dat het niet helemaal terecht was, dat de wijk zo negatief werd beschreven. Hieronder de reportage die ik toen heb gemaakt, waarbij ik achteraf spijt heb dat ik niet meteen een fotograaf heb gestuurd naar Het Kleine Honk.

Clubhuizen Schilderswijk vinden
met moeite terrein voor zomerkamp

Jeugdwerk wordt nog steeds
achtervolgd door vooroordelen

JOS-jongeren in hun centrum aan de Gerard Doustraat.

JOS-jongeren in hun centrum aan de Gerard Doustraat.

Toen ik bij allerlei instanties opbelde voor een terrein voor het zomerkamp kreeg ik steeds ‘nee’ te horen, tot het moment dat ik het woord ‘Schilderswijk’ maar uit mijn praatje achterwege liet.

19 juli 1982
door Eduard Bekker

it zegt Lucy Weber clubhuiswerkster in Het Kleine Honk aan de Jacob Marisstraat. Zij constateert dat het dit jaar veel moeite heeft gekost een geschikt terrein te vinden voor vakantiekampen van de kinderen van de clubhuizen uit de Schilderswijk. Ook Meini Witteveen, die werkt in het jongerencentrum aan de Gerard Doustraat, vindt dat de gemeente het werk van de clubhuizen best eens meer zou kunnen waarderen: We hebben de afgelopen twee jaar veel bereikt. Sinds kort werken alle clubhuizen in de Schilderswijk samen. Daardoor is er een einde gekomen aan de onderlinge rivaliteit van allerlei clubjes. En dat komt de sfeer ten goede: ik denk dat politie en brandweer op dit moment een stuk minder over ons te klagen hebben.

Vreedzaam

In tegenstelling tot het buurthuis aan de Gerard Doustraat, dat door de oudere jeugd wordt bezocht, komen bij Lucy Weber voornamelijk kinderen over de vloer. Bij haar is het een in- en uitlopen. Twee jongetjes spelen bij het raam een spelletje dammen, terwijl enkele meisjes achterin de ruimte aan een tafeltje in een plastic speelgoedservies met gras en water een soort alternatieve spinazie klaarmaken. Het vreedzame tafereel steekt af tegen de vooroordelen die Lucy Weber ondervindt over deze kinderen.
We organiseren al jaren zomerkampen. Het terrein is door de kinderen altijd keurig achtergelaten. Maar nu wordt het veld bij de Emiliehoeve, waar we altijd naar toe gingen, gebruikt voor een werkelozenproject en daarom kunnen we er niet terecht. We hebben toen aan de Stichting Haagse Jeugdactie, mijn werkgever, gevraagd of we het kampeerterrein Solleveld, dat zij beheert en dat ertegenover ligt, niet zouden kunnen gebruiken. Dit jaar kregen we nul op het rekest omdat het al volledig besproken zou zijn, maar toen we het alvast voor volgend jaar wilden reserveren, bleek men er helemaal niet aan te willen. Het terrein zou ‘te kwetsbaar’ zijn.
Nu moeten we het doen op een stuk grond bij de Uithof. We zijn op zich natuurlijk wel blij, dat we nog iets hebben kunnen vinden, maar dit terrein blijkt nogal eens bezocht te worden door vandalen. Dat betekent dat we ’s nachts als de kinderen naar huis, zijn bij de tenten zullen moeten blijven om op te passen. Er is ook geen, water, licht, of wc, zodat we ook nog voor vijfduizend gulden een toiletwagen moeten huren.
Je merkt, vervolgt Lucy Weber wat een rare voorstelling sommige mensen van de kinderen hier hebben. Terwijl ze juist hun best doen er wat van te maken. Dat hebben we tijdens die zomerkampen gemerkt. 150 Kinderen op een kluitje en er ging werkelijk geen struikje uit de grond.

Bezem

De kinderen hebben ook al twee keer meegeholpen met het schoonmaken van de straat. Voor deze acties vroegen we de reiniging of men wat kon doen aan de vervuilde straten. We beloofden zelf zoveel mogelijk mee te helpen. De reiniging geloofde niet dat het zou lukken om de auto's hier op de dag van de schoonmaak weg te krijgen. Maar toen het zover was, waren ze allemaal weg. Iedereen werkte mee. Voor de kinderen was het een echte feestdag. Zij kregen allemaal een bezem in hun handen en waren de hele dag in touw.
Rayonchef J. van der Meer van de gemeentereiniging bevestigt dit: Inderdaad, de hele straat was autovrij. Sinds de straat hier is schoongeveegd, wordt ze stukken beter verzorgd. We verwachten dat het ook een goede invloed zal hebben op de omgeving en we willen er na de vakantie dan ook mee doorgaan.
Aan deze goede ontwikkelingen wordt nog veel te weinig aandacht besteed, zegt Meini Witteveen, die in zjjn buurthuis van het Jongeren Overleg Schildersbuurt aan de Gerard Doustraat ook van de schoonmaakactie heeft gehoord.
Als er rellen zijn. krijgen we van de gemeente aandacht te over. Er gebeuren hier zoveel goede dingen waaraan geen aandacht wordt besteedt, maar zodra er iets misgaat, denkt de gemeente dat het aan ons ligt. Kijk maar naar het Jacob van Campenplein, waar na een opknapbeurt meteen de struiken uit de grond werden getrokken. Niemand weet wie daar achter zit. Maar wethouder Vink heeft meteen zijn woordje klaar en zegt dat de buurthuizen opvoedender te werk moeten gaan. Maar waarom gaat hij er meteen vanuit dat het een bezoeker van ons is? Ik kan het me van niemand die bij ons komt voorstellen.

Brommertje

Veel vandalisme in de Schilderswijk blijkt te worden bedreven door mensen die er helemaal niet wonen. De HTM stelde al eens vast dat de tram- en bushuisjes er vaak het doelwit zijn van jongeren elders uit de stad, die hier overstappen. Meini Witteveen over de goede dingen die hij ziet: Het hele buurthuis hier is opgebouwd door de jongeren. Soms sta ik er van versteld wat ze allemaal kunnen. Onlangs bracht iemand hier een roestige step. Binnen twee dagen hadden ze er een perfect werkend brommertje van gemaakt. Het is ontzettend jammer dat ze met die gaven niet in een betaalde baan uit de voeten kunnen. Immers ook in de metaalsector is de werkloosheid hoog.

Het originele krantenknipsel uit 1982.

WAO-er

Volgens Witteveen lijken anderen voor buurtwerker in de wieg gelegd, omdat ze goed met de mensen uit de wijk overweg kunnen.
Als opbouwwerker kunnen ze alleen geen vaste baan krijgen, omdat ze geen Sociale Academie hebben , terwijl die opleiding helemaal niet bij dit werk aansluit. Maar er is ook zoveel wantrouwen. Een voorbeeld: oudere WAO’er hier in de buurt trok zich de verveling van de jongeren in zijn straat aan en ging dag en nacht met ze aan de slag. Ruimte ingericht, enzovoort. Komt hij bij de sociale dienst om te vragen of hij dit niet voor vast kan doen, vragen ze hem alleen maar of hij er geen neveninkomsten uit heeft. Een complimentje ho maar.

Clubhuizen Schilderswijk vinden met moeite terrein voor zomerkamp

Jeugdwerk wordt nog steeds achtervolgd door vooroordelen