Stroomuitval in de trein
Verhitte terugreis naar Den Haag
- Onze terugreis is een half uur vervroegd vanwege een omweg bij het oversteken van de grens Oostenrijk-Duitsland
In theorie zou de terugreis vanuit Pörtschach ideaal kunnen verlopen: direct van Pörtschach naar Mannheim en daar overstappen op de ICE naar Utrecht. Dit keer 1ste klas, wat niet veel duurder is. Met restauratie tot de Duitse grens en vervolgens een bord-bistro. En dan dus slechts twee keer overstappen. Ideaal dus, in theorie.
door Eduard Bekker
n Pörtschach arriveert de trein keurig om 11 over 8 in de ochtend. Het blijkt dat rijtuig 11 niet bestaat. Daar hebben we gereserveerd. Er is echter een leegstaande 1ste-klas coupé en daar nestelen we ons. Dat blijft tot aan Düsseldorf ons eigen terrein. Dat blijkt het enig gunstige aan deze 12 uur durende verbinding te zijn.
Groene heuvels
De reis loopt door talloze bekende wintersportgebieden: ruige bergen en prachtig groene heuvels. Hier dus nog geen droogteprobleem. We genieten van het uitzicht. Wel valt het op dat de stopcontacten steeds maar een paar seconden stroom leveren. En dat de airco ook steeds maar een paar seconden werkt.
Geen koffie
Het is ons al opgevallen dat er geen restauratie aanwezig is. Ook geen bordbistro. Wel zit in een van de coupé’s een dame met een koffiekar. Maar die reageert nurks dat ze pas na München koffie heeft. Dat begrijpen we niet. Later wel.
Schwarzach-St.Veit zou het laatste station voor het oversteken van de grens met Duitsland moeten zijn. Hier stopt de trein een klein half uur. Dat half uur loopt aardig uit. Maar we troosten ons met de gedachte we in Mannheim een uur overstaptijd hebben. Dat mag best wat minder.
- Doordat de trein een omweg moet maken wegens werkzaamheden, moet de lok in Wörgl naar de andere kant van de trein. Dat gaat niet zonder problemen.
Storing
De trein rijdt echter om. Dat is ook de reden dat we wat eerder moesten vertrekken. Het treinstel moet kop maken in Wörgl (wat een naam..). We horen de nodige drukte en zien een man met handschoenen opduiken. Er blijken problemen te zijn. Een kwartier later dan gepland vertrekken we weer uit dit station via Kufstein, waar we ook weer stoppen, maar niemand kan in- of uitstappen, omdat het niet tot de officiële route hoort, net als Wörgl.
Geen koffie
Via Rosenheim komen we aan in München. Dat is ook weer een kopstation, dus weer vertraging, want er komt een andere lok voor te hangen. Toch zouden we nog steeds de aansluiting in Mannheim moeten kunnen halen.
Er is nog steeds geen koffie en naderhand begrijpen we ook waarom niet: om koffie te maken heb je stroom nodig en omdat de stroomvoorziening hapert is dat dus vrijwel de hele reis niet mogelijk.
Tosti-apparaat
Het is de op één na heetste dag van het jaar en onze afgesloten coupé wordt nog eens extra verhit, zonder airco en zonder dat een raam open kan. We bevinden ons in een soort rijdend tosti-apparaat en de temperatuur bedraagt rond de 40º, terwijl de trein van station naar station voorthikt, opgehouden door een scala aan vertragingen, bijvoorbeeld het wachten tot er een perron vrijkomt op de tussenstations. Dat wat op de heenreis de treinbemanning wilde voorkomen door het compartiment met een kapotte airco af te tapen, moeten wij nu bijna 12 uur lang ervaren. En dan nog bij een veel hogere temperatuur.
Nieuwe conducteur
Als we uiteindelijk Stuttgart bereiken, blijkt het kopmaken hier probleemloos te lopen. Toch kunnen we niet weg: er komt een nieuwe hoofdconducteur, maar die zit in een vertraagde trein.
Als we eenmaal weer rijden excuseert de man zich voor de vertragingen en het feit dat we in deze trein worden ‘getoasted’. Het gaan onderhand spannend worden of de we de aansluiting in Mannheim nog halen. Lukt dat, dan komen we nog ruim voor het middernachtelijk uur aan in Den Haag.
Op twee minuten na
Het is inmiddels knap geworden met de tijd: we hebben nog een minuut of vijf overstaptijd overgehouden, maar het lijkt de goede kant op te gaan. Bovendien vertrekt de aansluitende trein in Mannheim van tegenoverliggend spoor. We naderen zonder probleem het station van de stad. Maar pal voor het station stopt de trein: we moeten wachten tot het perron vrij komt. In mijn sarcasme stel ik me een paar grapjassen bij de verkeersleiding voor die onder het motto ‘how to irritate people’ (sketch van John Gleese) schaterende de trein stil zetten, als waren ze een modeltrein aan het aansturen. Vloekende mensen met koffers bij de deur die nu kunnen fluiten naar hun aansluiting. Wij ook: twee minuten na het vertrek van de trein naar Amsterdam komen we in Mannheim aantuffen.
Noodscenario
Toch is er nog een mogelijkheid om nog in Den Haag te geraken: als de trein verder geen obstakels tegen komt kunnen we in Düsseldorf of Duisburg alsnog een trein richting Nederland oppikken die in Utrecht nog aansluiting heeft. We slepen onze koffers en rugzak dus weer terug naar onze coupé en hopen er het beste van.
Flauw gevallen
Valse hoop lijkt het te worden. Wel is het even genieten van het uitzicht op de Rijn, althans van wat er van over is door de droogte.
Dan staan we ineens wel erg lang stil op het station van Bingen. Het blijkt dat hier een meisje wil instappen. Dat is niet het probleem. Wel dat ze ineens van haar stokje gaat voordat het zover is. Uiteraard blijft de conducteur met toegesnelde EHBO’ers en artsen uit de trein bij haar tot de ambulance arriveert. Ze is dan weer bij kennis en we tuffen verder.
Maar voordat we Keulen binnenrijden stopt de trein plots weer. De wagenvoerder roept om dat hij ook niet weet waarom. Als we uiteindelijk toch het station van Keulen binnenrijden blijkt de reden: een jongen is voor de trein gesprongen, maar de bestuurder blijkt nog tijdig te hebben geremd. We zien dat het individu door twee agenten wordt opgebracht.
De conducteur excuseert zich nog voor alle trubbels tijdens wat hij ‘de hellevaart’ noemt en meldt dat we in een van 1ste-klas compartimenten een kartonnetje met water kunnen ophalen.
- Het Koreaanse eten in het klein Yogi-restaurantje is geweldig. Een pleister op de wonde van deze hilarische reis in de snelkookpan.
Koreaan
Wij weten inmiddels wel dat onze kans op een aansluiting naar Nederland met bestemming Den Haag wel kunnen schudden en stappen uit in Düsseldorf. Mijn vrouw heeft ontdekt dat het Novum Hotel nog een vrije 3-persoonskamer vrij heeft en zoonlief heeft inmiddels een Koreaans restaurantje er vlabij opgedoken.
Opmerkelijk is dat de receptionist zegt dat hij is volgeboekt, maar mijn vrouw kan aantonen dat Booking.com meldt dat er nog kamers vrij zijn. Uiteindelijk boekt de man zelf via Booking.com de gewenste kamer en kunnen we er terecht.
We blijken in een wat dubieuze buurt te zijn beland met zwervers en meer duistere types. In de vensterbank van het Koreaanse restaurantje zit een graatmagere vrouw met ingevallen gelaatstrekken te roken, maar binnen is de sfeer prima. We worden snel en vriendelijk bediend en krijgen voor een schappelijke prijs heerlijke gerechten. En dat rond een uur of 11 in de avond. Kom daar maar eens om in Nederland!
De volgende ochtend pakken we de ICE naar Amsterdam. Die rijdt zonder problemen naar Utrecht, alwaar via een overstap uiteindelijk met de tram in de loop van de middag weer thuis zijn.
Trein schrikbeeld i.p.v duurzaam alternatief
Eén ding lijkt me wel duidelijk: mensen die niet overweg kunnen met internet op hun smartphone en mensen op hoge leeftijd die slecht ter been zijn is sterk af te raden voor reizen als deze de trein te nemen. Zij zullen hopeloos vast lopen met het risico fataal te worden bevangen door de hitte of door te moeten staan. ‘Dat is eens maar nooit weer’ zullen automobilisten verzuchten als ze dit zouden meemaken, nadat ze met moeite zijn overgehaald het eens met de trein te proberen.
Mijn vrouw is er wat laconieker over. Tijdens haar jeugd in de DDR heeft ze wel moeten meemaken dat ze in een trein vol vertraging naar Bulgarije 48 uur naast het toilet moest staan in een stampvol middencompartiment. Zo erg is het hier dan nog niet. Maar ik heb de NS en de DB nog meegemaakt voor de grote privatiseringgolf van de jaren ’90 toen er van vertragingen en andere ommissies niet tot nauwelijks sprake was en ben dus misschien wat verwend.
Nu kun je de spoorwegen ook niet overal de schuld van geven, want in diverse situaties is er sprake van overmacht geweest.
Maar toch:
- Vervangende busdiensten zouden bijvoorbeeld gewoon aan de vooringang van het station moeten kunnen staan inplaats van een afgelegen autoparkeerplaats.
- Die vervangende bussen zouden per bus elk één van de tussengelegen stations moeten bezoeken, zodat de vertraging zoveel mogelijk wordt beperkt.
- Al je een trein hebt ingeprogrammeerd die meer dan 12 uur onderweg is, zou op zijn minsten een bord-bistro verplicht moeten zijn: ook horen electra en airconditioning (zeker op de één na warmste dag van het jaar!) in orde te zijn.
- Een aansluitende trein hoort gewoon even paar minuten te kunnen wachten, zodat mensen van het tegenovergelegen perron kunnen overstappen.
Epiloog
We hebben een claim ingediend bij de Duitse Spoorwegen. Het duurde even, maar we hebben 400 euro teruggekregen.
Als we een reçu indienen van onze overnachtingskosten in Düsseldorf, krijgen we ook dat bedrag nog vergoed.
© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.
This Dutch gentleman plays 🇺🇦 music every day in The Hague (a subscriber sent me this). He also joined 🇺🇦 protests in front of the russian embassy.
— Anton Gerashchenko (@Gerashchenko_en) June 17, 2022
Thank you, Sir. Every voice, every action matters. We are grateful for support, it makes us stronger and will lead to Victory. pic.twitter.com/Vk3JlWsMA4
Ontnapt uit Stuttgart
