Agressie in de trein

Enge man

k zit in het klapstoeltje pal bij de treindeur en reageer niet als de wat shabby geklede kalende man onbesuisd rechts van mij neerploft en daarbij koffie op mijn broek morst. Ik vind het eng om hier iets van te zeggen. Dat vond ik kort tevoren ook toen dezelfde man even eerder in de wachtruimte naast me was gaan zitten en een sigaret had opgestoken. Dat was daar niet toegestaan.

De trein stopt en mensen schuin tegenover mij staan op. De klapstoeltjes daar komen nu vrij. Ik spoed me er heen. De mensen kunnen zo beter uitstappen, omdat ik hen niet meer in de weg zit. En ik zit nu ook naast mijn vouwfiets.
Een groep mensen wil nu uitstappen. Een dame van middelbare leeftijd op het stoeltje rechts van de morsige man staat daartoe op. Maar kaalmans zelf blijft zitten en blokkeert de doorstroming.

Kunt u ook niet even opstaan?, vraagt de vrouw vriendelijk. Wel zo makkelijk voor de mensen, hè? Dat doet hij niet. Integendeel.

Hé, smerige trut, gooit hij eruit. Ik kots je onder. Stomme wijven als jij trim ik in mekaar en dan verzuip ik ze.
Onthutst springt de vrouw op.

Héé!!!, slinger ik de man in een woedend reflex toe. Ik laat je zo de trein uitzetten, duidelijk???
De man gniffelt spottend. En dan flapt het er onverklaarbaar zelfverzekerd bij me uit. En je weet dat dat niet voor het eerst is, hè?

De man valt stil. Langzaam verrijst hij en onder het mompelen van een Zal ik dan ook maar sociaal doen? beent hij weg naar het volgende compartiment.

Maar je had het ook iets beleefder kunnen zeggen, sputtert hij me nog na, net voordat de schuifdeuren achter hem sluiten.

Even later vertel ik het een man, die toevallig naast me staat in de Italiaanse snelservice van station Amersfoort. Zijn reactie is geïrriteerd en kortaf: Jouw solistische gedrag moet erg intimiderend overgekomen zijn. Zo stel je jezelf wel buiten de samenleving op.

De man blijkt psycholoog.