2005

Margraten: stille getuige van een bevrijding met veel offers

Het Amerikaanse ereveld van WO II

Met bijna tienduizend worden ze hier in het Zuidlimburgse Margraten herdacht: de Amerikaanse soldaten die hebben gevochten voor de bevrijding van Europa van de nazi-heerschappij. Een groot deel is uiteindelijk thuis herbegraven, maar de kruisen staan er. Als een waarschuwing waartoe de waanzin van oorlog leidt. Maar die eindigde met een strijd die noodzakelijk was voor het terugwinnen van onze vrijheid.

pmerkelijk is overigens dat er geen wandelweg naar dit oorlogskerkhof voert. We moeten het fietspad nemen. Bij de ingang zijn werklui met rollen graszoden in de weer en op het kerkhof zelf wordt ook hard gezwoegd. Ongetwijfeld de voorbereiding van de dodenherdenking.

Als je de oorden ziet waar deze jonge soldaten vandaan kwamen om ons te hulp te komen, kun je alleen maar respect voelen. Zovelen die hun thuis nooit meer terug hebben gezien. Aan het eind van de film ‘Saving Private Ryan’, opgenomen op een ereveld aan de Normandische kust (opmerkelijk hoe uniform deze oorlogskerkhoven zijn ingericht) vraagt de hoofdpersoon af of het goed is wat hij heeft gedaan. Een dergelijke scène kan ik nauwelijks met droge ogen bekijken.

Kritiek

Tja. In mijn tamelijk progressieve kringen is veel kritiek op de huidige USA-missies. En dat lijkt soms wel eens terug te slaan op onze bevrijding: Wat hadden die Amerikanen hier eigenlijk te zoeken? Alsof alles nu zo goed is. Zijn we eigenlijk wel vrij? De Russen hadden het alleen ook wel geklaard.

Wrang om het te horen. Waren de geallieerden ons niet te hulp geschoten dan hadden we nu onder een nazi- of sovjetregime geleefd. En hadden we net zo hard voor onafhankelijkheid moeten strijden als de Balten en Catalanen.

© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.

< Terug   > Home     > Thema’s       > WO II en Bezetting         > Amerikaanse oorlogsgraven

Disclaimer • Over cookies • Mastodon