• Dr. Sigmund in De Volkskrant van 28 januari 2021

Moderne hulpverlening:

Niet luisteren, maar diagnose

Zoek je hulp bij emotionele problemen, of beroerde omstandigheden? Dat wordt dan ADHD en een pilletje! En met wat geluk kun je meedraaien in een groep met je vermeende lotgenoten.

k heb een Marokkaanse studente gekend. Sociaal zeer actief en betrokken. Druk en levendig van karakter. Kortom: gewoon een leuke vlotte meid.
Ze belandt bij ons grootste lokale psychiatrische netwerk na een traumatische situatie. Wat was er gebeurd? Ze wilde het niet vertellen, want het was te persoonlijk. Geweld in de familie? Slachtoffer van een zedenmisdrijf of ander geweld?.
In plaats van naar haar verhaal te luisteren, wordt er meteen een diagnose gesteld: ADHD. Haar verhaal wordt dus niet als relevant beschouwd, kan ze niet kwijt en haar trauma kan ze dus ook niet verwerken. Want de oplossing wordt gezien in een stevige medicatie: strattera.
Gevolg: ze is nergens mee toe in staat, behalve op bed of op de bank liggen, wat de behandelaars een goed teken vinden. Dat ze hier helemaal niet meer aan enig sociaal leven kan deelnemen, wordt niet als relevant ervaren. De behandelaars zijn tevreden over het resultaat.

Onverschilligheid

Een ander voorbeeld: een jong echtpaar krijgt een kind dat zwaar gehandicapt blijkt te zijn en voortdurend aandacht nodig heeft. Nergens kunnen deze twee steun of hulp krijgen. Ontspanning is niet meer mogelijk: vrijwel dagelijks moet het stel spoorslags met het kind naar de eerste hulp
Uiteindelijk trekt de vader het niet meer en moet hij zich ziek melden.
Als hij bij dezelfde instantie als hierboven terecht komt, is ook weer het oordeel: ADHD. Ook hij krijg medicatie en belandt in een toestand van totale onverschilligheid. Maar de hulp die hij werkelijk nodig heeft blijft uit.

Diagnosehokje

Hoe menselijker zou de hulpverlening weer kunnen zijn als werkelijk weer zou worden geluisterd naar mensen die in de problemen komen en/of hun echt bijpassende hulp te bieden, in plaats van ze in een diagnosehokje te stoppen? Mensen die een gewoon leven leiden, maar plotseling met een probleem worden geconfronteerd dat ze niet alleen kunnen oplossen, maar waarvoor ze gewoon aandacht nodig hebben. Door alleen diagnoses en medicijnen kweek je mensen die uiteindelijk nooit meer kunnen opkrabbelen en weer aan de maatschappij kunnen deelnemen, omdat ze voor het leven zijn getekend met een ‘kwaal’ die alleen uit hun situatie voortspruit.

© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.