Het had een koffietent kunnen worden

Het tramhuisje aan de Laan van Poot

• Het eindpunt van lijn 3 aan het einde van de Kwartellaan bij de Laan van Poot. Zo was het tot oktober 1966.

Ooit – tot eind jaren ’60 stond er aan de Laan van Poot bij het einde van de Kwartellaan een wachthuisje. Dat stond daar niet voor niets: het was voor het trampersoneel van tramlijn 3, die daar ooit een eindpunt had

lijkbaar heeft het huisje wel indruk gemaakt, want niet zo lang geleden heb ik er nog van gedroomd.
Ik woonde destijds aan de Sportlaan ter hoogte van het Sprietplein en we stapten altijd op lijn 3 bij de eerste halte op de Kwartellaan ter hoogte van de de Sportlaan.

Banken omklappen

Mijn broer was ooit al op zijn dwaaltochten met zijn stepje bij het beginpunt van de tram beland en papte toen aan met het trampersoneel. De conducteurs en bestuurders mochten hem wel en al gauw mocht hij voor niets meerijden naar het eindpunt aan het Staatsspoor.
Zelf ben ik ook nog met een groepje klasgenoten van mijn broer gratis mee gereden en zo een kinderkaartje van 12 cent uitsparend. Op het Staatsspoor mochten we dan de banken omklappen.

• Hier is het huisje beter te zien. Het bood onderdak aan twee HTM-ploegen.

Stilgelegd

In het tramhuisje ben ik ook nog binnen geweest: daar zaten dan zes HTM-ers: twee bestuurders en vier conducteurs om een grote tafel koffie te drinken. Er zal ook wel een toilet in het gebouwtje zijn geweest.
Toen halverwege de jaren ’60 lijn 3 werd stilgelegd, gingen we met stenen de dakpannen aan gort gooien ‘want het werd toch gesloopt’.
Maar een tijdje heeft de HTM nog ter compensatie van het verlies een buslijn 2 hier laten rijden (om de 20 minuten), die het dus niet lang volhield. Er kwam toen een bordje op het huisje met het verzoek het te ontzien. Wat ‘ontzien’ was, wisten we niet, maar we begrepen dat we het verder heel moesten laten. Dat deden we dan ook maar.

Alsnog gesloopt

Na opheffing van buslijn 2 is het huisje alsnog gesloopt.
Dat is jammer. Het had een heel aardig horeca-uitspanninkje geweest kunnen zijn, zo aan de duinrand.

Met mijn broer is het helaas minder goed afgelopen.
De verharding op de werkvloer na de invoering van de computer kreeg hem in zijn greep.
Als vrijwilliger heeft hij het nog een tijd kunnen uitzingen, maar uiteindelijk moest hij naar een verzorgingshuis. De vele medicijnen hebben zijn fysieke gezondheid daar echter sterk aangetast, zodat hij nu op een verpleegafdeling is aangewezen.

• Lees hier meer over het lot van mijn broer.

© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.