Mijn opa hield van vissen

Snoeken vangen in het Groene Hart

• Een wat oubollig grapje, dat mijn opa desalniettemin altijd met zich mee droeg (klik op het plaatje voor de hele strip). Hij was tot in de jaren ’50 een verwoed visser.

Vissend heb ik mijn opa niet meer gekend. Wel kocht mij opa af een toe een levende paling van jongens langs de slootkant, die er een hadden gevangen. Bij hem beneden in de keuken heb ik ook voor het eerst mosselen geproefd. Hij zat daar in z’n eentje. Mijn moeder en oma heb ik nooit mosselen zien eten.

n de jaren ’50 heeft hij nog gevist in een water dat hij pachtte in het Groene Hart. Hij had daar net een snoek gevangen, die hij trots omhoog hield langs de spoorweg, want hij wist dat mijn oma en moeder daar stom toevallig met de trein onderweg waren.

Schilderij

Op zijn vangst was mijn opa zo trots, dat hij later nog een schilderij heeft laten maken van de plek bij de boerensloot waar hij die snoek nog heeft verschalkt.

Pas jaren na zijn dood ontdekte ik in een doos in de kelder de kop van het dier, die hij had laten drogen. Die siert nu de muur in mijn bedrijfskeukentje.

• De pachtovereenkomst: zo simpel ging het ooit.

• De kop van zijn gevangen snoek siert nog steeds de muur van de pantry.

© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.