Trekken en duwen aan de poort van Carcassonne

Verdeelde reacties op de trekzak
bij middeleeuws werelderfgoed

• Spelen bij de poort van Carcassonne. Op de achtergrond een paar kinderen uit een schoolklas, waar de nieuwsgierigheid het zal winnen van de schuchterheid.

Foto: Mariek Hilhorst

Er zijn belevenissen die voor mij een vakantie echt compleet maken. Dat is dan meer dan rondslenteren, zwemmen en hier en daar goed eten. Namelijk: contact!

et mijn trekzak ben ik neergestreken bij de ingang van de monumentale vestingstad Carcassonne. Hier waren de zogeheten Seneschals heer en meester. Mijn oma was een Seneschal, dus wie weet heb ik hier nog wat roots liggen. Alle reden om hier wisseltonig de plek van mijn mogelijke wortels op te zoeken.
Op mijn muziek reageert niet iedereen, maar geleidelijk aan verzamel ik toch wat muntjes in de harmonicatas.

Dan komen er twee schoolklassen voorbij met heel jonge kinderen, die bij me in de buurt neerstrijken om later de vesting binnen te gaan.

‘Très jolie’

Aanvankelijk schenken ze geen aandacht aan mijn wisseltonige toeren, maar ineens hoor ik applaus. Een voor één komen de jongens en meisjes ze naar me toe en zeggen dat ze mijn spel 'très jolie' vinden. Later komen ze zelfs in een rij voor me staan. In mijn gemankeerde Frans leg ik de werking van de harmonica uit. Ze vinden het allemaal ‘très interessant’.
Uiteindelijk komen ook de twee juffen naar me toe. Ze zijn erg nieuwsgierig en excuseren zich voor het 'brutale' gedrag van de leerlingetjes. Ik zeg dat ik dat juist leuk vind.
Op dat moment komt Mariek van het Diatonisch Nieuwsblad toevallig langs en maakt een paar foto's. We besluiten wat te gaan drinken binnen de poort en als ik afscheid neem, krijg ik applaus en een aardige fooi van de juffrouwen.

• Spelen in de poort van middeleeuws Carcassonne. Het kan zomaar.

Foto: Jonathan Bekker

In de poort

Het is hier een erg leuke plek om te spelen. Twee dagen later durf ik het zelfs aan om in de stadspoort te spelen. Dat schijnt zomaar te mogen. Ook weer bij veel voorbijgangers – je moet er hier wel langs om er uit te komen als de sluikroutes niet kent – geen sjoege. Maar toch geven enkelen zoveel dat ik toch een aardige duit in mijn draagtas zie verschijnen.

Se Chanto

Deze historische omgeving is een erg leuke plek om te spelen. Ik ben verbaasd dat dit zomaar kan en mag en dat geen concurrenten me in de wielen rijden. Veel mensen van verschillende nationaliteiten lopen langs. Leuk om af en toe een praatje mee te maken. Een stel met een kind loop ik even achterna. Voor het meisje speel ik ‘Au Clair de La Lune’ en ‘Frère Jacques’. In mijn onbeholpen Frans leg ik wat uit over de harmonica. Het blijken Duitsers te zijn, wat de communicatie toch wel wat makkelijker maakt.
Ook een voorbijganger met een zwarte baard spreek ik aan. Hij komt uit de buurt en zingt het Occitaanse volkslied ‘Se Chanto’ mee.

• Fragment van ‘Se Chanto’ - het ‘volkslied’ van Occitanië(video: Jonathan Bekker)
• Twee scottischen van Carl Erik Lundgaard (fragment)(video: Jonathan Bekker)

• © Eduard Bekker
  Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.