1993

Een ‘ik mis Debby ervaring’

Teleurgesteld trammen met Omroep West

Daar heb ik me zo op verheugd! Een rit met de OmroepWest tram! Meteen aangemeld en verteld dat ik graag een trekzakdemo wil geven. Hoewel ik inmiddels wel wat gewend ben, pakt het toch erg teleurstellend uit.

et meisje van Omroep West dat de contacten en de techniek verzorgt, schrijft:
Hartstikke leuk als je een stukje wil spelen. Dan kunnen we het ook even over Chuck Deely en het festival hebben. Het zal waarschijnlijk maar een kort stukje zijn qua muziek, omdat het op de radio vanuit de tram toch anders klinkt dan in de studio. Voor het publiek in de tram kan je natuurlijk wel een heel nummer spelen. Ik hoop dat je dat goed vindt.

Uiteraard vind ik dat goed. Ik ben in het laatste halfuur geplaatst.
Zeker leuk om mee te nemen! Ik zet jouw momentje in het laatste uur, tussen 18 en 18.30 uur. Is dat goed voor jou? Dan kan je daarna weer uitstappen bij Hollands Spoor.

Bij beginpunt station Den Haag Holland Spoor vult de speciale tram zich snel. Iets te snel, want behalve de genodigden stappen ook mensen in, die de tram voor een reguliere Lijn 12 houden. Die moeten er dus wel tactisch uit worden gestuurd.

Dan zet de tram zich in beweging. Maar al gauw merk ik dat ik ‘onzichtbaar’ ben: als alleenstaande passagier ben ik blijkbaar niet interessant en de presentator en de rest van de crew van deze speciale Studio Haagse Bluf uitzending slaan mij over.

Maquette

Ik had eigenlijk verwacht voor het publiek in de tram te kunnen spelen, zoals het meisje van de techniek me had toevertrouwd, maar dat zie ik dus met het verstrijken van de tijd in rook opgaan.
Ik word bloedsacherijnig. Zelfs een interessant bezoek aan het Openbaar Vervoermuseum met een prachtige maquette van een deel van het traject van Lijn 11 mag niet baten. Zelden heb ik de mogelijkheid hier in Den Haag iets meer over mijn passie voor de trekzak en mijn repertoire te vertellen en terloops iets aardigs te zeggen over de Catalanen. Die kans gaat na drie uur rondrijden ook hier weer voorbij.

Gemeenteperikelen

Na de tweede rit over het traject van Lijn 12 stopt de tram weer op Holland Spoor en al het publiek stapt nu uit. Zal ik ook maar uitstappen? De lust om te blijven vergaat me eigenlijk.
De tram gaat nu naar de remise en Geert Spoor interviewt hoofdredacteur Henk Ruijl over perikelen in het Haagse gemeentebestuur. Ik begrijp dat dit een heel belangrijk item is, maar het huilen staat me inmiddels nader dan het lachen. Op eerdere momenten was er tijd genoeg geweest voor een gesprek en muziek. Het zal er wel niet meer van komen.
Maar dan vraagt het meisje van de techniek alsnog, of ik mijn harmonica wil pakken.

30 seconden

Na nog een minuut of tien wachten, stapt Tjeerd Spoor op me af en stelt nog een paar vragen. Ik heb tijdens de rit heimelijk op het script kunnen kijken en merk nu dat in elk geval de derde vraag niet wordt gesteld: waar ik ben te vinden. Daarom gooi ik er nog snel uit dat ik de volgende dag mijn kantoor open stel voor bezoekers van de Pareldag. En dan kan ik uiteindelijk spelen.
Maar na 30 seconden al verdwijn ik uit de uitzending. Wel kan ik nu keurig worden afgezet bij het verpleeghuis van mijn broer, dat de tram onderweg naar de remise aandoet. Dat wel.
 

Bliksemvraaggesprek en een piezeltje Pasdoble

Debby

Hoe anders was het toch in de tijd dat Debby Roukens de scepter van de gastvrijheid zwaaide. Die zag me spelen tijdens een benefietveiling en ze haalde me meteen in de uitzending bij een collega, waar ik uitgebreid het woord kon doen en een heel nummer spelen.

Sindsdien hebben we regelmatig contact gehouden. Veel zorg heeft ze besteed tijdens het programma ‘Debby Draait Door’ aan mijn verzoeknummers, waar ik altijd een heel verhaal aan vast hing. Toen ze afzwaaide ben ik zelfs bij haar in de studio geweest. Op een flamenconummer van voor WOII na, nam ze al mijn verzoekjes in behandeling en die liepen van de Cats met hun eerste hit tot aan Paolo Conte met ‘Max’.

Onlangs had ik weer een verzoeknummer voor Margriet: Debby’s opvolgster.

• JigSaw Puzzle van CCC

Prachtig nummer. Mijn zoon schatte het in als een country-nummer van deze tijd. Terwijl het al bijna 40 jaar oud is!
Margriet meldde me dat de muzieksamensteller ‘het niet zag zitten’ (Bij mij zijn ze wat strenger dan bij Debby).

Ja, dan mis ik Debby, dat mag wel duidelijk zijn. Maar het lijkt me dat er meer aan de hand is. Is OmroepWest verhard, zoals zoveel media (waar ik zelf getuige van ben geweest)? Is de zender verzakelijkt en afstandelijker geworden tegenover haar luisteraars? Wie het weet mag het zeggen.

© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.

< Terug   > Home     > Weblog       > 2019         > Trammen met Radio West

Disclaimer • Over cookies • Mastodon