Op het Museumplein in Amsterdam

Oekraïense geroerd door demonstratie Russen

• Een spandoek tijdens de demonstratie.

Koud is het in Amsterdam op het Museumplein. Maar gelukkig is het droog en dankzij een soort sokjes dat een goede kennis van de #vlaggenwacht mij heeft geschonken, kan ik toch nog redelijk overweg op de trekharmonica in de kou. Zo kan ik ook de demonstrerende Russen assisteren met muziek bij hun demonstratie vóór de vrijlating van hun politieke gevangenen en tégen Putin. Een demo die met een dweilorkest ter opleuking van de Nationale Tulpendag ongewild een stevig drum- en hoempatintje krijgt.

• In actie op het Museumplein. Op de achtergrond het Concertgebouw.

p het middenpad beweegt zich een constante stroom van wandelaars. Een van hen - een jong meisje - kijkt mij plotsklaps indringend aan en stapt op me af. In tranen vertelt ze me dat ze het zo fijn vindt mijn Oekraïense muziek te horen. Ze is Oekraïense en liep toevallig met haar moeder langs. Ze blijft de hele demo uitzitten. Zitten? Nou, eerder staan; menig demonstrant grijpt naar de megafoon om iets in het Russisch te zeggen en dat begin ook ik na anderhalf uur in mijn benen te voelen.

Daarna heb ik nog een keer gespeeld. Het meisje heeft inmiddels ook contact met de Russisch organisatie gelegd en er wordt over en weer omhelsd. Ze is duidelijk geroerd dat er Russen zijn die zicht tegen Poetin afzetten.

Daarvoor doe ik het dus. Want ik weet hoe moeilijk de contacten op dit moment verlopen tussen Oekraïners en Russen in verzet, ondank hun gemeenschappelijke doel.

• Diverse sprekers uit Rusland en Belarus spreken zich uit voor vrijlating van de politieke gevangenen, maar vooral tegen de oorlogszuchtige Putin en zijn terreur in Oekraïne.(video: Nikolai Martynenko en diverse deelnemers)
• Geïmproviseerde speech, Oekraïense kozakkenmuziek en het volkslied, tegen de beats van het dweilorkest op de achtergrond in(video: Nikolai Martynenko)
• Fragment uit ‘Ніч яка місячна’(video: Nikolai Martynenko)

Aan de balg bij de Russische ambassade

donderdag 19 mei 2022leestijd: ± 3 minuten

Vrijwel dagelijks sta ik bij de Russische ambassade. Met trekharmonica. Met een repertoire van Oekraïnse traditionele nummers. Het is maar een klein signaal om duidelijk te maken waar we staan in Den Haag, Stad van Vrede en Recht.
Het gaat gelukkig niet onopgemerkt voorbij: zeker niet door de bezoekers en bewoners van het ambassadeterrein die we in en uit zien gaan, maar ook niet aan de media.

> Meer

© Eduard Bekker
• Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.