Duitsland pragmatischer ingesteld dan Nederland

Trips blijven een waagstuk in corona-tijd

In Winterswijk vind je veel stijlvolle huizen.

In Winterswijk vind je veel stijlvolle huizen.

Na drie maanden thuiszitten komt toch een zekere drang op om weer eens de deur uit te gaan. Het wordt Winterswijk: een hotelarrangement met diner en fietshuur, zodat we ook een kijkje over de grens kunnen nemen. Maar is dit wel aan te raden?

25-27 mei 2020
door Eduard Bekker

e reis gaat per trein. We gaan met opzet vóór 1 juni, omdat wij daarna als milieubewuste losers zonder rijbewijs niet meer welkom zijn in het openbaar vervoer, waar je alleen nog maar in mag als het dringend noodzakelijk is. Eigen schuld dikke bult: hadden we maar een auto moeten hebben.
In de trein is het niet druk, maar toch besluiten we te verkassen als een jongen tegenover ons uitgebreid telefoneert over zijn besmetting en zijn zuurstofwaarden. Dit is een probleem waar iedereen in elke ruimte mee te maken zal kunnen krijgen: mensen met een besmetting die lak hebben aan de gevolgen voor de mensen om hen heen.

De recreatieplas ’t Hilgelo, die wij ons nog herinneren als een kale plas, maar nu is omgeven door volwassen groen. In 1998 nog op afstand van Winterswijk, maar nu direct grenzend aan de vinexwijken, die de stad omgeven.

De recreatieplas ’t Hilgelo, die wij ons nog herinneren als een kale plas, maar nu is omgeven door volwassen groen. In 1998 nog op afstand van Winterswijk, maar nu direct grenzend aan de vinexwijken, die de stad omgeven.

Knus

We hebben Winterswijk in herinnering als een aardig stadje, met een dorps karakter. Het hotel als een knus familiehotel, alwaar ik ’s avonds aan de bar nog een moppie trekzak heb gespeeld. Maar dat was in 1998: inmiddels dus 22 jaar geleden.
Inmiddels blijkt het hotel (met inmiddels vier sterren) deel te zijn geworden van een keten en daarmee de persoonlijke uitstraling te hebben verloren. Het is sterk uitgebreid. De eetzaal is uitgevoerd in donkere kleuren en de stemming wordt nog wat duisterder door de bruine jaloezieën, die het uitzicht naar buiten ontnemen. Ook het personeel heeft geen familiaire uitstraling meer.

Ondanks dat Winterswijk aan de rand is volgebouwd met ‘bloemkoolwijken’ biedt een wandeling vanuit het hotel toch nog aardige doorkijkjes

Ondanks dat Winterswijk aan de rand is volgebouwd met ‘bloemkoolwijken’ biedt een wandeling vanuit het hotel toch nog aardige doorkijkjes

Janboel

Er is toegezegd dat het hotel allerlei maatregelen heeft genomen vanwege het beruchte virus. Zo hebben we tevoren de tijden moeten doorgeven wanneer we willen dineren en ontbijten en wat voor ontbijt we willen. Dan verwacht je dus dat je dan dus op die tijden goed wordt bediend. En hier gaat het duidelijk helemaal fout. Het woord ‘janboel’ zullen we niet in de mond nemen: dat hebben we al genoeg van enkele tafels om ons heen gehoord.

Geen terras

We hadden graag ons diner en ontbijt op het terras genuttigd, maar de bediening zegt dat dat niet kan omdat het personeel niet toereikend is. Dat is vreemd: het terras grenst namelijk direct aan de eetzaal. Er is een limiet op het aantal gasten, dus het zou niet uit moeten maken waar we gaan zitten. Buiten was ons liever geweest, omdat de kans op besmetting daar een stuk kleiner is.
Het wordt dus binnen. Over het eten zelf niets dan goeds: dat is allebei de dagen prima. Maar we moeten extreem lang wachten: het duurt meer dan twee uur voordat we voorgerecht, hoofdmaaltijd en toetje achter de rug hebben.
De 1,5 meter regel is hier prima in praktijk gebracht, maar langdurig verblijf in dezelfde ruimte kan toch een oorzaak zijn van besmettingen (zie de beruchte besmettingen bij kerkdiensten). En dat wens ik de mensen die hier verblijven niet toe: het zijn allemaal senioren van een ‘kwetsbare’ leeftijd, die dit arrangement hebben gekozen om weer eens goed uit eten te kunnen. De restaurants zijn immers hooguit alleen open voor afhalen.

Deze winkel wil duidelijk geen enkel risico nemen.

Deze winkel wil duidelijk geen enkel risico nemen.

Klachten

De lange wachttijd breekt de hotelgasten om ons heen duidelijk op. Een litanie aan klachten bereikt ons trommelvlies: eten waarop 1,5 uur is gewacht en uiteindelijk koud aan tafel belandt, een woedend stel, dat na zes weken hard werken denkt ontspannen te eten en al uren op een maaltijd wacht.
Wij hebben geen haast en nemen het wat laconieker op, maar we hebben wel medelijden met het bedienend personeel, dat zich correct blijft opstellen. Hoe lang maken zij dit al mee?

Ontbijt

Bij het ontbijt op de volgende dag is het al niet beter. Dit terwijl wij per formulier moeten aangeven wat we willen eten en hoe laat. Hoe moeilijk kan dit zijn? Erg moeilijk, blijkbaar. We wachten drie kwartier en zien mensen misnoegd zonder ontbijt vertrekken.

Het coulissenlandschap tussen Winterswijk en Bocholt is de moeite waard. We ontwaren verschillende keren een haas.

Het coulissenlandschap tussen Winterswijk en Bocholt is de moeite waard. We ontwaren verschillende keren een haas.

E-bikes

Bij de balie vertellen we over onze ervaringen. Hopelijk wordt hier snel actie ondernomen. Dit hoort absoluut niet bij een ✭✭✭✭-hotel!
Met de fietsen is echter alles okee. We hadden ‘gewone’ fietsen besteld, maar die zijn al vergeven. We mogen ons ‘behelpen’ met e-bikes voor dezelfde huurprijs – een aanbod dat we niet kunnen weigeren.

Op de heenweg naar Bocholt laten we de hulpmotor voor wat die is. Al zigzaggend over kleine weggetjes beseffen we ineens de grens overgestoken te zijn, als we een handgeschreven bordje in het Duits zien, waarop wordt verzocht de hond aan de lijn te houden.

Bocholt

Evenals Winterswijk blijkt Bocholt ook niet meer de provinciestad uit ons 1998-geheugen te zijn. Voorthikkend van stoplicht naar stoplicht bereiken we uiteindelijk toch het centrum, dat inmiddels is verrijkt met een arcade, zoals overdekte winkelclusters in Duitsland worden genoemd.

In Duitsland kun je al terecht op het terras. De 1,5 meter regel wat de tafeltjes betreft valt nauwelijks op.

In Duitsland kun je al terecht op het terras. De 1,5 meter regel wat de tafeltjes betreft valt nauwelijks op.

Terrassen

Voor het oude renaissanceraadhuis (zo ongeveer het enige huis dat na WOII in de oude vorm is herbouwd in deze platgebombardeerde stad) strijken we neer op een terras. In tegenstelling tot het Nederlandse terrassenbeleid per 1 juni hoeft hier niet te worden gereserveerd. Wel moeten we onze contactgegevens op een papier invullen. Dit om ons de verwittigen als hier iemand met een besmetting ook het terras heeft gebruikt toen wij er waren. Meer is niet nodig. Wel dragen de serveersters hier mondkampjes of van die halve transparante cilinders voor hun gezicht.
De bediening is hier snel en gedegen. We kunnen cash betalen.

Ook bij de pizzeria geen ‘gedoe’.

Pizzeria

Dat is niet anders bij de pizzeria tegenover de Shopping Arkaden. Ook hier worden we snel bediend door een kelner met mondkapje. En ook hier is geen sprake van reserveren. We moeten wel weer onze gegevens invullen.
Hoe de horeca met de situatie omgaat steekt dus sterk af bij de situatie in Nederland, waar reserveren is geboden om te kunnen eten.

E-bikes

Na in de drogisterijketen DM te hebben ingeslagen (veel artikelen zijn hier goedkoper dan in Nederland) gaan we weer terug. We pakken nu een andere route en besluiten nu de elektra van onze e-bikes in te schakelen. Het is inderdaad ideaal fietsen. Het zijn Gazelles met zeven versnellingen en qua elektrische hulpkracht drie standen: ‘eco’, ‘standaard’ en ‘high’. Het grootste deel van de route rijden we in de 7de versnelling. Bij tegenwind en heuvelopwaarts is het slechts een kwestie van omschakelen van ‘eco’ naar ‘high’.

De terugweg voert langs een fraaie route door het bos, langs het vroegere tracé van de spoorlijn Winterswijk-Bocholt.

Spoorlijn

Het laatste stuk voert langs het tracé van de voormalige spoorlijn Bocholt-Winterswijk, die ver voor de Tweede Wereldoorlog al werd opgeheven. Eigenlijk zou die verbinding best wel weer mogen worden hersteld, gezien de groei van beide steden, maar ik vermoed dat milieu-activisten en omwonenden hier fel tegen zullen zijn.
Dat geldt zeker voor de spoorlijn Winterswijk-Borken, die in 1979 de geest gaf: het spoor is nu één groot natuurmonument geworden.
Maar dit traject, voor een groot deel door een bosrijke omgeving, mag er zeker wezen. Voor ons was het een ontspannen weekend, al is het altijd toch een beetje afwachten of je toch niet...

Conclusie

Maar ben je bang voor besmetting met het corona-virus, dan is een weekend als dit zeker niet aan te raden; zeker niet als je afhankelijk bent van openbaar vervoer:

In tram, trein en bus raak je alles aan: je moet je toch bijna altijd ergens aan vastgrijpen. Dat je geen knopje hoeft in te drukken om de deur te openen doet daarom wat koddig aan. Overigens: wat tram en bus betreft: nu is de bestuurdersplaats afgeschermd met linten. Waarom geen plexi-scherm geplaatst bij de chauffeur? Dan kan er alsnog voorin worden ingestapt en is er meer controle op zwartrijden en mondkapjes.
In de trein was het dus al meteen raak met een coronapatiënt die doodleuk meereisde zonder mondmasker. Ik vrees dat dit heel regelmatig zal voorkomen. In Zuid-Korea kan dit minstens vier maanden cel kosten, maar hier kun je als coronapatiënt doen en laten wat je wilt. Dit vergroot de kans op besmetting in het OV dus fors groter.
In het hotel doet men zijn/haar best, maar door de lange wachttijden voor diner en ontbijt wordt de kans op besmetting door aerosolen wel groter. Ik hoop niet dat het overal in hotels zo toe gaat.