Zoeken naar restaurants

Pizza’s in Chicago: kaas

De specialiteit van Giordano: de met kaas gevulde pizza. Je moet er – dat is uitzonderlijk en je wordt dan ook gewaarschuwd door de serveerster – drie kwartier op wachten, maar dan heb je ook wat: de totale calorieënbom.

De specialiteit van Giordano: de met kaas gevulde pizza. Je moet er – dat is uitzonderlijk en je wordt dan ook gewaarschuwd door de serveerster – drie kwartier op wachten, maar dan heb je ook wat: de totale calorieënbom.

“In Chicago kun je zien of een restaurant goed is, als er een rij voor staat.” meldt de reisgids. Oostbloktaferelen, dus. En een takkeherrie binnen. Eten vonden we in deze stad niet zo’n succes.

Van 10 t/m 14 juni
door Eduard Bekker

De gevolgen zijn dan ook navenant.

Lawaai

at eten betreft werd de pizzeria van Giordano aanbevolen. Daar blijkt het loeidruk te zijn, maar gelukkig is er nog een tafel voor ons vrij. En daar valt weer op dat een intiem etentje in een gerenommeerd restaurant een utopie is: het horen en zien vergaat je, want blijkbaar praten de Amerikanen in restaurants alsof ze als een marktkoopman aan hun tafelgenoten hun waren moeten aanprijzen. De hier met kaas gevulde pizza’s worden als typisch voor Chicago beschouwd. Die krijg je niet op.
Het is trouwens kenmerkend voor Amerikaanse pizza’s als je een blik in de supermarkten werpt: de dozen afficheren met draderige kaas: het is ‘cheesy’ wat de klok slaat. Maar Giordano spant toch echt de kroon.
Nee, het zijn beslist niet alleen de hamburgers, die zoveel (vooral zwarte, maar zeker niet allen zwarte!) Amerikanen overgewicht bezorgen.

Leesbril

De volgende dag mis ik overigens mijn leesbril. Tot mijn opluchting trekken ze voor mij de volgende dag een la vol brillen en portemonnaies open, waar de mijne gelukkig ook tussen zit.

Een paar dagen later willen we ook weer wat eten in de binnenstad. Een andere pizzeria blijkt blijkbaar ook erg goed, want er staat zo’n lange rij voor, dat ons de moed in de schoenen zinkt. Uiteindelijk kunnen we terecht bij een Mexicaan. Die is zo lawaaiig, dat we zelfs niet kunnen proeven of ons eten wel smaakt...

Kraanwater wordt in de meeste restaurant standaard gratis geserveerd.

Kraanwater wordt in de meeste restaurant standaard gratis geserveerd.

IJsblokjes en chloor

Even een tip over ijsblokjes: in diverse steden blijkt het drinkwater gechloreerd. Het gratis water dat in de restaurants wordt geserveerd dus ook. Ook de ijsblokjes worden hiervan gemaakt. En dat is een probleem als je die in de cola aantreft. De lokale bevolking is daar vermoedelijk wel aan gewend. Wij niet: de cola is voor ons daardoor vrijwel ondrinkbaar, terwijl het met het ‘pure’ kraanwater nog wel meevalt. Blijkbaar vindt er de een of andere scheikundige reactie plaats.
Het is dus bij het bestellen van cola of andere dranken aan te raden om uitdrukkelijk te vragen geen ijsblokjes toe te voegen.

Nobele geste van Hanna’s Bretzel als het regent. Dan kun je voor niets een paraplu (met logo, uiteraard) meenemen. Met het vriendelijke verzoek of je hem wel terug wilt brengen.

Parapluies

Het ontbijten verloopt redelijk. Bij Hanna’s Bretzel wordt Duits gesproken en omdat het regent mag je een van hun parapluies (uiteraard getooid met het bedrijfslogo) gebruiken met de bede om hem wel weer terug te brengen. Een nobele, maar ook een slimme geste, dus.